Ten Voeten Uit Blog

Na een ultralang feestje en een veel te korte nacht pikken Karin en ik ons borstnummer op in de lokale school. Karin zal de 13 km wandelen en zelf zal ik de 26 km lopen waardoor we – in theorie - zowat tegelijk aan de aankomstboog moeten verschijnen. Alhoewel, een blik op mijn Garmin doet me toch even schrikken. Voor de cijferfetisjisten: een slaapscore van 37 en training readiness van 13 doen niet meteen een topprestatie verhopen. Dat hoeft ook niet in Zonnebeke want hier is het motto ‘Trail for fun, Enjoy your run’.

De weersomstandigheden zijn helemaal anders dan vorig jaar. Toen liep ik hier met Bart de marathon in ijzige omstandigheden: ik met 9 laagjes aan, broere in korte broek. De eerste passage door het kasteelpark is meteen een voorproefje voor wat komen gaat: enkeldiepe modder. Ondanks alles hou ik er mooi de pas in. Ik heb weinig of geen last van dansbenen.

Wat verder maak ik kennis met het Reutelbos – wat een pareltje – en het Vredesbos. Aan het herdenkingsmonument voor het Black Watch Regiment steek ik de A19 over. Deze Schotse elite-eenheid speelde in de begindagen van WOI een belangrijke rol bij het stoppen van de Duitse opmars. Niet voor niets gaven de Duitsers hen het koosnaampje ‘Ladies from hell’.

Het duurt niet lang vooraleer ik aan de eerste bevoorrading kom. Daarna volgt een vrij technische privépassage die net iets langer is geworden ten opzichte van de vorige jaren. Een extra pluim op de hoed van parcoursbouwer Wim en zijn team. Ik weet uit ervaring dat het veel tijd en energie kost om eigenaars te overtuigen voor een exclusieve passage.

Plots merk ik luid geschreeuw van tienermeisjes op. De Boomerang, de topattractie van Bellewaerde Park, die tegen meer dan 80 km/u voortraast, bezorgt hen een fantastische kick. Zelf hou ik meer van de ingetogen stilte. Zeker omdat ik net langs het Hooge Crater Cemetery loop waar bijna 6000 strijders een laatste rustplaats vonden.

In de verte hoor ik het stilaan weer het geraas van de auto’s op de A19 en inmiddels weet ik dat het hoogtepunt van de Natuurloop Zonnebeke eraan komt. Eigenlijk is het eerder een dieptepunt want een scherpe afdaling brengt me naar de bodem van een kleiput. Trailschoenen met een grof profiel zijn hier van goudwaarde. Een verplichte passage is dit niet want boven staat er een splitsingsbord waarbij de watjes een afkorting zonder modder kunnen volgen.

De bevoorrading komt niets te vroeg en dan kan ik de laatste vijf kilometer aanvatten. Mijn schoenen wegen intussen elk een ons en alles onder de knie is besmeurd met modder. Mijn verbazing is enorm groot wanneer ik even verder iemand met een peperdure, hagelwitte outfit tegenkom. Geen spatje modder te zien. Net wanneer ik halt houd om een foto te nemen, duikt een even keurig uitziende bruidegom op vanachter een boom. Ik wens het piepjonge koppel veel succes en vlieg nu naar de aankomst. Daar zit Karin al een tijdje op mij te wachten. Een warm soepje – ik drink niet altijd bier – brengt ons weer op temperatuur. We delen de ervaringen en blikken vooruit op onze volgende trail die er nu snel aankomt.

Wie zin heeft in veel hoogtemeters, veel streeklegenden, veel bos en veel plezier is op zaterdag 30 en zondag 31 december welkom in Kluisbergen voor de Koning(in) van de Kluiz. Meer info: www.tenvoetenuit.be/kluiz