Ten Voeten Uit Blog

Nog eentje. Het is een typische uitspraak in de vroege uurtjes van een feestje. Afgelopen zaterdag had ‘nog eentje’ een totaal andere betekenis: een extra rondje van 2,06 km. De 60 deelnemers aan One More Climb kregen daarvoor telkens een tijdsmarge van 15 minuten. Niet onoverkomelijk, iets meer dan 8 km/u, zo lijkt het op het eerste gezicht. Maar organisator BVRC had een rondje uitgetekend in het Muziekbos met maar liefst 80 hoogtemeters.

Het leuke aan een nieuw concept is dat de wedstrijd al enkele dagen op voorhand begint: nadenken over de tactiek en vooral de outfit. Zelf worstelde ik met enkele queesten. Na veel vijven en zessen werd dit het verdict: met stokken, met rugzak en met klassieke loopschoenen.

Energiemodus

Traditiegetrouw kom ik maar enkele minuten voor het startsignaal aan en dit is nu niet anders. Ik moet even met mijn ogen knipperen want rondom mij staat het kruim van de Belgische ultraloopsport. Allemaal vrouwen en mannen met heel veel kilometers én hoogtemeters op de teller: gewezen wereldrecordhouders op de Backyard, finishers van aartsmoeilijke uitdagingen zoals de Spartathlon en de Legends Trail, enzovoort. Schrik heb ik niet, het motiveert me alleen maar om extra mijn best te doen zodat ik in dit exquise gezelschap niet afga.

Een schril fluitje verscheurt de stilte in het Muziekbos. De eerste kilometer is een semi-verharde afdaling. Het is oppassen want er zijn nog enkele verraderlijke ijsplekken. Ik probeer me zo goed mogelijk vooraan te handhaven. Dat is niet zonder reden. Bij het binnenlopen van het bos staat er een molentje waar we slechts één voor één doorkunnen. Als ik daar in de file teveel tijd verlies, dan dreigt voor mij misschien een snelle uitsluiting. Maar mijn vrees blijkt onterecht: de organisatoren hebben het poortje half open gezet en bovendien is de onderlinge solidariteit onder de deelnemers zo groot dat er niet gewrongen wordt.

Na een sprong over de beek begint het klimwerk. Ik breng meteen de stokken in positie en begin te stappen. Tot mijn grote verbazing ben ik de enige die overschakelt op energiemodus waardoor ik me al snel in allerlaatste positie bevind. Ik maak me geen zorgen want ik weet dat ik voldoende marge heb. Met de klok in de hand staat organisator Christophe aan de slagboom. Hij knikt geruststellend.

Peloton vol toppers

De volgende ronden herhaalt hetzelfde scenario zich. Tijdens de beklimming zak ik er telkens door. Hoopgevend signaal is dat toppers als Ivo Steyaert en Lander Debrabandere zich ook steevast in de achterhoede bevinden. Er is zelfs tijd voor een babbeltje. Lander kende ik enkel van naam. De Vlaams-Brabander vertelt ronduit. Als kind was hij al gepassioneerd door de bergen en die liefde is nooit overgegaan. Tijdens een gemiddelde trainingsweek haalt hij 3000 hoogtemeters, vaak via hill repeats op de Kesselberg (40 meter hoogteverschil). One More Climb moet dus een kolfje naar zijn hand zijn.

De wedstrijd eindigt na 12 uur, maar ik heb voldoende zelfkennis om te beseffen dat dit voor mij niet realistisch is. Ik mik op 21 rondjes want dan heb ik een marathon beet. Nu maar hopen dat de benen en de rest van het lichaam mee willen.

In het peloton schuilen er ook enkele dames. Zeker in de ultrasport is het niveauverschil tussen vrouwen en mannen nauwelijks merkbaar. Karlien Vansteenbrugge krijgt het na 17 rondjes moeilijk. Een verrassing is dat niet want ze was de voorbije week ziek en loopt nog altijd te hoesten. Respect om in die omstandigheden aan zo’n uitdaging te beginnen.

Wat later maak ik een praatje met Ann Andries. Ook zij heeft intussen een indrukwekkend palmares opgebouwd. De Kortrijkse is geselecteerd (net als onder andere Lander) voor de Master Skyrunning World Championship. Midden april mag ze afreizen naar Portugal voor een wedstrijd over 55 kilometer met maar liefst 3600 hoogtemeters. Ik slik even.

De laatste keer…

Intussen heb ik 20 rondjes afgelegd. De marathon is binnen handbereik. Maar wat daarna? Ik voel me nog behoorlijk fit. Misschien nog enkele rondjes extra? Het begint te knetteren in mijn hoofd. Als ik tot 25 geraak, kan ik een dubbele kaap ronden: 50+ kilometer en 2000+ hoogtemeters. Dat wordt het nieuwe doel. Met een half ingehouden schreeuw begin ik na 6 uur aan mijn laatste rondje. De laatste keer naar beneden, de laatste keer dat vervelende stukje bergop halverwege de afdaling, de laatste keer de haakse, linkse bocht, de laatste keer door het molentje, de laatste keer over het beekje en de laatste keer genieten van het prachtige Muziekbos. Niet voor lang. Volgende week zijn we er met Ten Voeten Uit te gast voor ons eigen trailevenement: de Koning(in) van het Muziekbos.

Iets voor 15u15 luid ik de bel en zit mijn avontuur erop. Ik wens het resterende 30-tal veel succes en kan eindelijk wat eten en drinken zonder tijdsdruk. Het gaat precies iets moeilijker om mijn plooibox met bevoorrading en reservekledij van de grond te tillen. Thuisgekomen doe ik nog een kort wandelingetje met Nuttske en daarna geniet ik van een lekker warm bad. Intussen valt de duisternis in en dwalen mijn gedachten af naar de krijgers die nog altijd rondjes aan het malen zijn. Uiteindelijk zullen 7 sterke beren de 12 uur volmaken. Eindeloos respect voor Thomas, Jelle, Ivo, Yvan, Lander, Sven en Pieter.