In de Westhoek is “de Schreve” de lokale benaming voor de Frans-Belgische grens. Het is een heuvelachtige streek met iconische hellingen zoals onder andere de Kemmelberg, de Zwarteberg en de Rodeberg. Maar ook aan Franse kant liggen er enkele kuitenbijters. Dit is het adembenemende decor van de Nord Trail Monts des Flandres die – verdeeld over de verschillende afstanden – dit jaar meer dan 6000 trailliefhebbers aan de start kreeg. Zelf waagden we ons eind april aan de 80 kilometer met bijna 2000 hoogtemeters.
Wie in Frankrijk aan een sportevenement wil deelnemen, moet al jaren bij de inschrijving een medisch attest voorleggen. Dat betekent heel wat administratief gedoe (ik haat dokterskabinetten), maar gelukkig lanceerde de Franse overheid onlangs een interessant proefproject waardoor een doktersbezoek niet meer nodig is. Als je op je erewoord verklaart dat je online een drietal filmpjes hebt bekeken, dan krijg je een code die het medisch attest vervangt.
Enkele weken geleden testte ik het alternatieve systeem uit. De procedure was heel gebruiksvriendelijk en na enkele minuten kreeg ik al een bevestigingsmail. Nu had ik wel een code, maar eigenlijk geen echte wedstrijdplannen. Een blik op de trailkalender leidde me naar de Nord Trail Monts des Flandres. Klein probleem: het evenement was volzet, behalve dan voor de 80 en de 115 km.
Ode aan Marguerite
Zondag 21 april, 6u ’s ochtends. Samen met een 300-tal lotgenoten sta ik in Saint-Jans-Cappel aan de start van een boeiende uitdaging. Gezien de gebrekkige voorbereiding zijn de ambities beperkt: het einde halen binnen de tijdslimiet van 13u40. Het peloton bestaat voornamelijk uit Fransen, maar in het startvak kan ik toch ook even bijbabbelen met Filip en Joeri.
Op de beats van Thunderstruck zet een peloton van enkele honderden hoofdlampjes zich in beweging. Het is meteen klimmen geblazen naar de top van de Zwarteberg. In het donker bereiken we het park Marguerite Yourcenar. De in 1987 overleden Frans-Belgische schrijfster bracht hier een stukje van haar jeugd door. “Hier leerde ik houden van alles waar ik nog steeds van hou: het gras en de wilde bloemen erin, de boomgaarden, de bomen, …” Mocht Marguerite nog leven, dan was ze ongetwijfeld een gepassioneerde trailloopster geweest.
Korte tijd later volgt het eerste hoogtepunt van de dag: de opkomende zon die de hele omgeving uit de duisternis tilt. Dominant in beeld is de 200 meter hoge zendmast die op de top van de Katsberg staat. Opvallend: de zendmast is hoger dan de berg (164 meter) waarop ze is verankerd. De komende kilometers beklimmen we de Katsberg van alle kanten waardoor we elegante constructie vanuit alle ooghoeken kunnen aanschouwen. Intussen tikken de hoogtemeters lekker aan.
Helemaal onbekend terrein is dit hier niet voor mij. Ik herken een smal, rotsig paadje met op het einde een extra hoge traptrede. Enkele jaren geleden heb ik hier serieus op gevloekt want het vermaledijde obstakel verhinderde me toen om helemaal tot boven te fietsen. Te voet gaat het gelukkig een pak gemakkelijker. Ik maakte toen een reportage met Kristof, de beer van Koksijde. Voor hem een recupritje, voor mij een martelgang waarbij ik duizenden sterretjes zag. Intussen is er veel veranderd. Kristof heeft namelijk een vreselijke diagnose gekregn en moet nu een zware therapie volgen. Kop op, man! De rest van de dag zal Kristof in mijn gedachten blijven.
Babbeltjes onderweg
Na een 20-tal kilometer volgt er een tussenstuk met wat minder hoogtemeters. In deze strook maak ik kennis met Fred. Hij blijkt een avonturier pur sang te zijn die wel houdt van een extreme uitdaging. Zo verbleef hij al eens 40 dagen alleen op een onbewoond eiland op Fidji. Vandaag doet hij mee aan zijn … allereerste loopwedstrijd. Een Start To Run van 80 kilometer als het ware. Ik verklaar hem zot. Wie wil weten hoe zijn avontuur is afgelopen, moet een kijkje nemen op zijn Youtube-account (FredinFrench) waarop hij een mooi filmpje heeft gezet.
Net zoals in heel wat andere Frans-Vlaamse dorpen zijn in Godewaersvelde de reuzen naar buiten gekomen om al die gekke lopers aan te moedigen. Het doet deugd om in de kleine dorpskernen zoveel enthousiaste mensen te zien. Er is heel wat ambiance met muzikale acts en heel veel verklede mensen: van volksdansende boeren en boerinnen tot bijen. Wat verder staat ook Karin te wachten. Ik zou haar graag eens in Drentse klederdracht zien, maar dit pleziertje heeft ze me nog niet gegund. Zij heeft er ook al een wandeling opzitten en loopt nu een klein stukje met me mee. Ideaal om een beetje bij te babbelen.
Na 36 kilometer verschijnt de molen van Boeschepe en daar bevindt zich de eerste bevoorrading. Ik neem alle tijd om van de rijkelijk gedekte tafel te proeven en praat intussen met Ann (die kort voordien zilver behaalde op het WK Skyrace) en met Tim die gestart was voor de 115 km, maar door liesproblemen moest opgeven. Met gevulde energietanks beginnen we aan de tweede helft.
Pittige passage in België
Was tot nu toe alles vrij goed beloopbaar, dan komt daar abrupt verandering in. Het eerste strookje na de bevoorrading is gewoon één gigantische schaatsbaan met veel modder. Ik zie meer dan één pirouette voor mij. Niemand scoort echter hoge punten want de uitvoering kan een pak eleganter. De trend is gezet want korte tijd nadien lopen we kriskras door enkele hoppevelden en ook hier is het angstvallig zoeken naar grip met schoenen die door de plakkerige modder intussen minstens anderhalve kilogram wegen.
‘Niets aan te geven’. De organisatoren hebben humor want met dit bord geven ze aan dat we net de Belgische grens zijn overgestoken. Ik weet dat hier ook het zwaartepunt van de wedstrijd begint. We gaan op en neer in het bos van Kotje Piepers. De volksfiguur laat zich gelukkig niet zien want volgens de legende moet je hem eerst een ‘pieper’ (een kus) geven om het bos in te mogen. Net voor de tweede bevoorrading wacht ons nog een pittige hindernis: een ongelijkmatige, verschrikkelijk steile houten trap die ons naar de top van de Rodeberg brengt.
Na het explosieve klimwerk doet het daarna deugd om weer wat tempo in de benen te krijgen. Heel erg lang duurt dat intermezzo niet want al snel doemt de Kemmelberg op. De parcoursbouwer heeft medelijden met ons (of komt het door de Ronde van Vlaanderen voor junioren die vandaag ook over de Kemmelberg gaat) want we moeten niet klimmen tot helemaal op de top.
Vergeten bel
In Kemmeldorp is het alweer etenstijd en beginnen we aan de laatste 20 kilometer. De benen voelen nog altijd goed aan en ook de goesting is nog altijd aanwezig. Ik geniet, zeker wanneer ik nog wat aanmoedigingen van Karin krijg. Die komen goed van pas want even later begint een heus modderfestival. Op de zuidflank van de Monteberg wordt mijn lichaam duchtig op de proef gesteld: hoge stijgingspercentages, tegenwind en enkeldiepe modder. Om aan dat laatste te ontsnappen, probeer ik met kleine pasjes zo snel mogelijk door de zuigende brij te lopen. Terwijl ik centraal op het pad tempo maak, zie ik heel wat collega’s die de kantjes opzoeken en zo op de sukkel geraken.
De Cordoba, de iconische zetellift die de Zwarteberg met de Baneberg verbindt, kondigt de echte finale aan. Het is hier heel druk want ik ben in de staart van het peloton van de marathonlopers terechtgekomen. Nog een laatste beklimming van de Zwarteberg en dan gaat het in een lange afdaling richting de eindstreep. Na 9u46 kom ik over de streep. Ook hier hangt er een bel aan de aankomst, maar ik vergeet te bellen. Ik ben een nieuwe beleving rijker, op naar het volgende avontuur.
