Onze eerstvolgende trail is de Koning(in) van de Berendries en aangezien die pas doorgaat in het Paasweekend hebben we momenteel wat extra tijd om zelf wat te sporten. Tot zover het theoretische plan want een hardnekkig griep- of coronavirus kwam de voorbije weken roet in het eten strooien. Het resulteerde in een looploze periode van bijna vier weken.
Het was dus met gemengde gevoelens dat ik begin maart aan de start stond van de In Flanders Fields Trail. Ik was ingeschreven voor de 32 kilometer, maar ik besliste wijselijk om dat in te korten tot 23 kilometer. Bovendien zou ik angstvallig mijn hartslagmeter in de gaten houden om zeker niet in het rood te gaan. Te snel en te heftig de sport hervatten na ziekte is niet ongevaarlijk.
Vredesstad
De In Flanders Fields Trail had een nieuwe startlocatie gevonden aan de rand van het Ieperse stadscentrum. Onder een stralende zonnetje gaan we van start. De eerste anderhalve kilometer loopt hoofdzakelijk over verharde paden en brengt ons onder andere onder het rondpunt met de iconische, zwevende waterkraan. Wat verder begint het echte trailplezier. Een kilometerslange privépassage door een fruitboomgaard. Ik verdenk er de boer nog altijd van dat hij met opzet wat toertjes heeft gereden om het zo zwaar mogelijk te maken. Modderplezier a volonté, dus.
Vredesstad Ieper is onlosmakelijk verbonden met de Eerste Wereldoorlog. Het landschap ligt hier dan ook bezaaid met oorlogskerkhoven. Verschrikkelijk om die duizenden grafzerkjes in gedisciplineerde rijen te moeten aanschouwen. De woorden van Willem Vermandere spoken door mijn hoofd: “Altijd iemands vader, altijd iemands kind.”
Onderweg maak ik regelmatig een praatje. Op die manier vliegt de tijd voorbij. Voor ik het goed en wel besef, kom ik aan de eerste bevoorrading. Het is er razend druk en ik beslis om gewoon door te lopen want ik heb voldoende proviand bij me. Vanaf hier kom ik op bekend terrein want de omgeving van Sanctuary Wood is vaste prik bij de Natuurloop Zonnebeke. Ik weet dus dat ik even moet temporiseren want er komt een flinke beklimming aan. Veel klimwerk is er voor de rest niet want bij de aankomst zal mijn horloge amper 200 hoogtemeters aangeven.
Meer dan 2 uur lang genoten
Na de natte winterperiode is het nu al enkele dagen droog waardoor het parcours – op het stukje boomgaard na – er heel beloopbaar bij ligt. Een verademing na al het modderploeteren. Er passeren nog enkele bekende bosgebieden zoals Groenenberg en Zwarte Leen en we moeten bijna helemaal rond Zillebeke Vijver. Dan komt stilaan de Rijselpoort in het vizier. Terwijl we op de vestingsmuren lopen, zien we al de aankomst liggen, maar de gps verraadt dat we nog anderhalve kilometer moeten. Er zit nog een leuk lusje door het Hoornwerkpark. Onder de aankomstboog klok ik af op 2u26. Belangrijk is dat niet want de organisatie maakt geen klassement op. Ik heb alvast genoten van het evenement, van het parcours en vooral van het zonnetje.
